Uchwała Sądu Najwyższego w sprawie kredytów frankowych — zobacz, jak zmieni się Twoja sytuacja!

Dnia 25.04.2024 roku Sąd Najwyższy rozstrzygnął kwestię kredytów frankowych. Zawarte w uchwale rozstrzygnięcia znajdą swoje zastosowanie w wyrokach sądów powszechnych, które bezpośrednio przekładają się na sytuację kredytobiorców frankowych. Uchwała została podjęta w składzie całej Izby, która odniosła się do istotnych problemów kredytowych (sygn. III CZP 25/22).

Najważniejszym aspektem Uchwały Sądu Najwyższego jest uznanie nieważności kredytów indeksowanych i denominowanych wtedy, gdy klauzule przeliczeniowe są bezskuteczne.

Sąd Najwyższy w składzie Izby Cywilnej uchwalił:

Jeżeli w umowie kredytu indeksowanego lub denominowanego znajdują się niedozwolone postanowienie umowne, to zarówno kredyt denominowany, jak i indeksowany, są nieważne zawsze wtedy, gdy klauzule walutowe są bezskuteczne.
W razie uznania, że postanowienie umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej stanowi niedozwolone postanowienie umowne i nie jest wiążące, w obowiązującym stanie prawnym nie można przyjąć, że miejsce tego postanowienia zajmuje inny sposób określenia kursu waluty obcej wynikający z przepisów prawa lub zwyczajów.
W razie niemożliwości ustalenia wiążącego strony kursu waluty obcej w umowie kredytu indeksowanego lub denominowanego umowa nie wiąże także w pozostałym zakresie.
Jeżeli w wykonaniu umowy kredytu, niewiążącej z powodu niedozwolonych postanowień, bank wypłacił kredytobiorcy całości lub część kwoty kredytu, a kredytobiorca dokonywał spłat kredytu, powstają samodzielne roszczenia o zwrot nienależnego świadczenia na rzecz każdej ze stron.
Jeżeli umowa kredytu nie jest wiążąca z powodu niedozwolonego charakteru postanowień, bieg przedawnienia roszczenia banku o zwrot kwot wypłaconych, rozpoczyna się od dnia następnego, po dniu, którym kredytobiorca podważył postanowienia umowne kredytu.
Jeżeli umowa kredytu nie jest wiążąca, z powodu zawartych w niej niedozwolonych postanowień, nie ma podstawy prawnej do żądania przez którąkolwiek ze stron odsetek lub innych wynagrodzeń z tytułu korzystania z jej środków pieniężnych od momentu spełnienia nienależnego świadczenia do popadnięcia w opóźnienie, odnośnie zwrotu świadczenia.